Χρυσή λίρα king george v 

Σε αυτήν την πώληση, το νόμισμα ονομαζόταν το πιο σπάνιο από όλα τα τεύχη της κυρίαρχης σειράς, σπανιότερα ακόμη και από το φημισμένο κυρίαρχο του 1819 στο Λονδίνο, από τα οποία υπάρχουν περίπου 10–12 παραδείγματα σε σύγκριση με ίσως 4–5 (ένα που παρεμποδίζεται στο Royal Australian Συλλογή νομισματοκοπείων) του τεύχους του Σίδνεϊ του 1920.

Από τα 4 κομμάτια για τα οποία έχουν εντοπιστεί οι πωλήσεις, φαίνεται ότι τα πιο γνωστά, που ονομάζεται “Δείγμα στην πώληση Quartermaster Collection” του 2009, φαίνεται να έχουν χτυπηθεί αργότερα (1926) από μια αντίστροφη μήτρα που καθαρίστηκε από το υπόλειμμα το οποίο το προστάτευε κατά τη διάρκεια του μεγάλου θαλάσσιου ταξιδιού από την Αγγλία στην Αυστραλία. Αυτό το υπόλειμμα αντιπροσωπεύει την «τουρσί» ή ελαφρώς τραχιά εμφάνιση του αντίστροφου, χαρακτηριστικό όλων των άλλων γνωστών παραδειγμάτων. Η φυσιολογική σατινέ χρυσή υφή υπάρχει στην πίσω πλευρά όλων.

Ο καταλόγου πωλήσεων Bentley κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη σπανιότητα αυτού του νομίσματος δεν προέκυψε από την τήξη των αναφερόμενων χαρτογραφημάτων στο Σίδνεϊ για το έτος (το οποίο πίστευε ότι αντιπροσωπεύει νομίσματα με ημερομηνία 1919 αλλά χτύπησε τον Ιανουάριο και τον Ιούνιο του 1920 στο Σίδνεϊ) αλλά αντίθετα ότι δεν υπήρχαν κομμάτια χτυπήθηκαν κατά τη διάρκεια του 1920 με την ημερομηνία και το σήμα S mint εκτός από κάποια «ειδική εκδήλωση» του έτους που ήταν άγνωστο κατά τη στιγμή της πώλησης του Bentley.

Η προέλευση του προσφερόμενου νομίσματος χρονολογείται ακριβώς από τον Απρίλιο του 1920 και μπορεί να εξηγήσει αυτό το «ειδικό γεγονός» και τη μεγάλη σπανιότητα του κέρματος.

Η Barrie Winsor πήρε συνέντευξη από ορισμένους από τους απογόνους του Garrard για να επιβεβαιώσει τα γεγονότα και έχει δει επίσης φωτογραφίες της οικογένειας που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια των συναντήσεων επετείου (βλ. Παρακάτω). Πέντε γιοι και δύο κόρες ήταν τα θέματα των δώρων. Ο ακριβής αριθμός κυρίαρχων που κόπηκαν για τους Garrards παραμένει άγνωστος, ούτε είναι γνωστό εάν καθένας από τους γιους και τις κόρες έλαβε ένα νόμισμα (και οι δύο κόρες αλλά μόνο δύο γιοι επέζησαν από τον Jacob Garrard όταν πέθανε στις 5 Νοεμβρίου 1931). Η εκτύπωση πιθανώς δεν θα μπορούσε να ήταν περισσότερα από 7 κυρίαρχα, ή 9 εάν το καθένα διατηρούταν από τους γονείς.

Εκτός από την άθλια κατάσταση των αντίστροφων θανάτων που ελήφθησαν μετά από το μακρύ θαλάσσιο ταξίδι, το οποίο προφανώς προκάλεσε τους υπαλλήλους του νομισματοκοπείου να αποφασίσουν κατά της χρήσης τους, γιατί δεν παραγγέλθηκαν φρέσκοι μήτρες;

Γιατί το νόμισμα είναι τόσο σπάνιο;

Η απάντηση φαίνεται να είναι ότι οι διακυμάνσεις της αγοράς μετάλλων μετά το Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο κατέστησαν ανέφικτο το νόμισμα του χρυσού. Η έκθεση του Βασιλικού Νομισματοκοπείου που εκδόθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1920 σημειώνει ότι η τιμή του χρυσού ανά ουγγιά ανά troy στις 5 Φεβρουαρίου 1920 ήταν 127 δευτερόλεπτα ανά ουγγιά (Σημείωση 2). Αυτό σήμαινε ότι το κόστος κοπής ενός χρυσού κυρίαρχου με ονομαστική αξία 20 σελίνια ήταν πάνω από 30 σελίνια. Το Βασιλικό Νομισματοκοπείο ανέστειλε τα νομισματοκοπεία το 1917 έως το 1925 και το Καναδικό Νομισματοκοπείο σταμάτησε την παραγωγή κυρίαρχων το 1919.

Είναι σαφές ότι το Sydney Mint αποφάσισε να αναβάλει το χρυσό νόμισμα. Το 1920, η μετάδοση οποιασδήποτε τέτοιας απόφασης ήταν ατελής όταν ο Jacob Garrard έβαλε την ειδική του παραγγελία, δημιουργώντας έτσι άγνωστα τη μεγαλύτερη χρυσή σπανιότητα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Υπάρχουν πολλά σημεία που αποκαλύπτονται σε αυτήν την έρευνα που αξίζουν περαιτέρω συζήτηση – το πρώτο από αυτά σχετίζεται με την ημερομηνία που χτυπήθηκε το 1920 δείγμα κυρίαρχου του Σίδνεϊ:

«…. Προφανώς, το πιο γνωστό, που ονομάζεται Δείγμα στην πώληση της Συλλογής Quartermaster του 2009, φαίνεται να έχει χτυπηθεί αργότερα (1926) από μια αντίστροφη μήτρα που καθαρίστηκε από τα κατάλοιπα που το προστάτευαν κατά τη διάρκεια του μεγάλου θαλάσσιου ταξιδιού από Αγγλία προς Αυστραλία. “

Υπάρχουν πολλά σπάνια, ιστορικά, πολύτιμα και επιθυμητά νομίσματα των ΗΠΑ που είναι γνωστό ότι χτυπήθηκαν μετά την ημερομηνία που τους εμφανίζεται – το 1804 δολάριο είναι κορυφαίο μεταξύ τους. Είναι γνωστά 15 παραδείγματα του πιο επιθυμητού ασημένιου δολαρίου της Αμερικής, 8 από αυτά χτυπήθηκαν το 1834 (αυτά είναι γνωστά ως νομίσματα «Κατηγορίας Ι»), τα άλλα έξι χτυπήθηκαν μεταξύ 1858 και 1860 (αυτά είναι γνωστά ως «Κατηγορία ΙΙ» και « Κέρματα κατηγορίας III “). Ότι αυτά τα νομίσματα είναι ευρέως γνωστό ότι δεν χτυπήθηκαν το 1804 δεν έκανε τίποτα για να αποθαρρύνει τον ενθουσιασμό των συλλεκτών για αυτά. Το τελευταίο Class III 1804 δολάρια που εμφανίστηκε στη δημοπρασία έφτασε τα 2,3 εκατομμύρια US $ τον Σεπτέμβριο του 2009!

Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη αναγνώριση στην αυστραλιανή νομισματική των σπανιότητάς μας που είναι γνωστό ότι έχουν χτυπηθεί μετά τις ημερομηνίες που εμφανίζονται σε αυτές ωστόσο.

Υποψιάζομαι ότι το μάλλον λοξό σχόλιο που υποδεικνύει ότι το νόμισμα “μπορεί να έχει χτυπηθεί” αργότερα δείχνει ότι υπάρχουν μάλλον σταθερές ενδείξεις ότι αυτό συμβαίνει.

Η αναφορά του έτους 1926 το επιβεβαιώνει αυτό στο μυαλό μου – αυτή ήταν η χρονιά που «… κάποιοι κύριοι που… έκαναν πολύτιμες παρουσιάσεις στα Μουσεία [ήρθαν] για να αγοράσουν πολύτιμες προσθήκες στις συλλογές τους.» Αυτό το σημείωμα έγινε από τον κ. Albert Le Seouf – αναπληρωτή πλοίαρχο του νομισματοκοπείου του Σίδνεϊ το 1926.

Το σημείωμα συνεχίζει να αναφέρει ότι ο Sir William Dixson αγόρασε χρυσό από το Sydney Mint το 1926 για να χτυπήσει 50 κυρίαρχους. Μόλις χτυπήθηκαν, αυτά τα νομίσματα διανεμήθηκαν σε πολλές δημόσιες συλλογές, τα υπόλοιπα πωλήθηκαν σε μικρό αριθμό αξιωματούχων που σχετίζονται με την κρατική βιβλιοθήκη της Νέας Νότιας Ουαλίας.

Ενώ το σημείωμα που αναφέρεται παραπάνω αναφέρει συγκεκριμένα το 1926 ηγεμόνες που χτυπήθηκαν, είναι γνωστό ότι πολλά νομίσματα £ 1887 χτυπήθηκαν επίσης τις τελευταίες μέρες του νομισματοκοπείου του Σίδνεϊ, καθώς και ένας μικρός αριθμός ασημένιων νομισμάτων σε μια σειρά ονομαστικών αξιών .

Εγγραφές σχετικά με τον ακριβή αριθμό νομισμάτων που θεωρήθηκαν ως «πολύτιμες προσθήκες» στις συλλογές των αξιωματούχων που ήταν παρόντες την τελευταία ημέρα της δουλειάς στο Sydney Mint δεν έχουν ακόμη καταγραφεί και δημοσιευτεί ευρέως, ωστόσο δεν θα εκπλαγώ αν το νέο Η έρευνα που αναφέρεται στον κατάλογο της Συλλογής George βασίζεται σε μια επισήμανση ενός επίσημου δίσκου που δείχνει ότι κυρίαρχοι που χρονολογούνται εκτός του 1926 χτυπήθηκαν τις τελευταίες ημέρες του Sydney Mint.

Πόσα δείγματα του κυρίαρχου του Σίδνεϊ του 1920 χτυπήθηκαν (εάν περισσότερα από ένα) δεν αναφέρθηκαν, ούτε εάν χτυπήθηκαν άλλοι ηγεμόνες με ημερομηνία.

Το δεύτερο νέο γεγονός που προκύπτει από αυτήν την πρωτοποριακή έρευνα είναι η αποκάλυψη ότι το πιο πολύτιμο χρυσό νόμισμα της Αυστραλίας χτυπήθηκε «…. λόγω κάποιου «ειδικού γεγονότος» του έτους ». Όπως ανέφερε η έρευνα, αυτό το ειδικό γεγονός ήταν μια εξαιρετική σειρά που έθεσε ο εξέχων πολιτικός και συνδικαλιστής της ΝΝΟ, κ. Jacob Garrard.

Jacob Garrard – Μηχανικός, συνδικαλιστής, κτηματομεσίτης και βουλευτής

Ο Jacob Garrard ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή ως μαθητευόμενος μηχανικός. Καθώς αναπτύχθηκε η καριέρα του, ο Garrard προσχώρησε στην Συλλογή Μηχανικών της Amalgamated, και τελικά έγινε αντιπρόσωπός του στο Συμβούλιο Συναλλαγών και Εργασίας. Το Αυστραλιανό Λεξικό Βιογραφίας σημειώνει ότι ο Garrard πρωτοεμφανίστηκε στο κοινό ως «ένας από τους σημαντικότερους νέους συνδικαλιστές της δεκαετίας του 1870»

Το 1880, ο Garrard εξελέγη στο κοινοβούλιο της ΝΝΟ ως τοπικό μέλος του Balmain – ένα προάστιο που μέχρι σήμερα παραμένει περήφανο για την κληρονομιά της εργατικής τάξης. Το 1885, ο Garrard ήταν υπεύθυνος για την επίσημη ανακοίνωση της αργίας της Εργατικής Ημέρας – αυτό είναι σίγουρα ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα που όλοι οι εργαζόμενοι θα ήταν ευγνώμονες για ακόμη και σήμερα!

Στα μέσα της δεκαετίας του 1880, ο Garrard είχε εγκαταλείψει το εμπόριό του ως μηχανικός και είχε γίνει επιτυχημένος κτηματομεσίτης και δημοπράτης. Για ένα διάστημα, ο Garrard ήταν επίσης πρόεδρος του City and Country Investment Land and Building Society, καθώς και διευθυντής της Australian Mutual Prudential and Medical Assurance Society. Μεταξύ 1894 και 1898, ήταν μέλος του Sherbrooke και Υπουργού Παιδείας, και από το 1895 ήταν ο πρώτος Υπουργός Εργασίας και Βιομηχανίας στη NSW.

Ο Garrard προφανώς αποδείχθηκε «… ενεργητικός υπουργός παιδείας με ειδικό ενδιαφέρον για την τεχνική εκπαίδευση».

Ο Γκάρναρντ έχασε στενά την έδρα του στο Κοινοβούλιο της ΝΝΟ το 1898, ωστόσο παρέμεινε ενεργός στη δημόσια και κοινοτική ζωή για αρκετά χρόνια μετά.

Ένα εξαιρετικό αίτημα

Το αίτημα του Garrard ήταν σίγουρα εξαιρετικό, όχι μόνο για το γεγονός ότι η έρευνα του Winsor δείχνει ότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το 1920 τουλάχιστον, «… το κόστος της κοπής ενός χρυσού κυρίαρχου με ονομαστική αξία 20 σελίνια ήταν πάνω από 30 σελλίνια…», αλλά και για το γεγονός ότι οι κανονικές διαδικασίες που εμπλέκονται στη διανομή κυρίαρχων παρακάμπτονταν σίγουρα σε σημαντικό βαθμό.

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οποιοσδήποτε απλός Αυστραλός που ήθελε κυρίαρχους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα είχε λάβει εντολή να παρουσιαστούν στην τράπεζά τους και να λάβουν όσα κυριαρχούσε το προσωπικό της τράπεζας.

Σαφώς, εάν αυτή η έρευνα είναι ακριβής, ο Garrard δεν αναγκάστηκε να ακολουθήσει τυποποιημένες διαδικασίες για να αποκτήσει τα δώρα που ήθελε για την οικογένειά του. Δεν είμαι ακόμη σαφής σχετικά με την επίσημη διαδικασία με την οποία τα υποκατάστημα της Αυστραλίας Mints θα ξεκινούσαν ένα νόμισμα νομισμάτων, ωστόσο είναι σαφές ότι κάθε στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας για τους ηγεμόνες του Garrard θα απαιτούσε τη συμβολή κάθε τμήματος εντός του νομισματοκοπείου, καθώς και ρητή άδεια από τον Αναπληρωτή Δάσκαλο:

Οι μήτρες θα έπρεπε να εγκριθούν για χρήση και στη συνέχεια να προετοιμαστούν. Κατάλληλα κράμα μετάλλου πρέπει να ήταν στο χέρι. Το μέταλλο θα χρειαζόταν να τυλιχτεί σε λωρίδα. Θα ήταν απαραίτητο να τρυπήσουμε τους πλανήτες από τη λωρίδα. Οι μήτρες θα έπρεπε να εξοπλιστούν στον εξοπλισμό κοπής. και τελικά Μόνο τότε θα μπορούσαν να χτυπηθούν τα νομίσματα του Garrard.

Παρόλο που όλη αυτή η ιστορία του αιτήματος του Garrard μπορεί να φαίνεται εντελώς χωρίς προηγούμενο στην αυστραλιανή νομισματική, και ενώ περισσότερες λεπτομέρειες σίγουρα θα ξεκαθαρίσουν τα ερωτήματα που πολλοί νομισματολόγοι δεν έχουν αμφιβολία σχετικά με αυτήν την ιστορία, είναι γνωστές «ιδιωτικές» νομισματοκοπίες άλλων σπάνιων νομισμάτων της Αυστραλίας.

Όχι μόνο ο Sir William Dixson και αρκετοί από τους συναδέλφους του μπόρεσαν «… να αγοράσουν πολύτιμες προσθήκες στις συλλογές τους» τις τελευταίες μέρες του Sydney Mint το 1926, αλλά και ο φημισμένος σκωτσέζος συλλέκτης, John Gloag Murdoch είχε έναν μικρό αλλά σημαντικό αριθμό χρυσού αποδείξεις κυρίαρχοι και μισοί κυρίαρχοι χτύπησαν στο μέντα της Μελβούρνης σε μια σειρά ημερομηνιών και μετάλλων στα τέλη του 1890.

Μπορούμε να υποθέσουμε μόνο από τις περιστάσεις της ειδικής παραγγελίας του κ. Garrard ότι κατείχε κάποια σημαντική επιρροή σε τουλάχιστον μερικούς κύκλους στο Σίδνεϊ το 1920 – η τυπική πρακτική κοπής δεν δείχνει καμία άλλη εξήγηση. Δεν έχω καμία δυσκολία να πιστέψω ότι οι μελετημένοι και εργατικοί άνδρες του Sydney Mint θα είχαν κρατήσει τον Garrard σε υψηλή εκτίμηση και ίσως ακόμη και με λίγο δέος. Όχι μόνο ήταν ο Garrard ένας αφοσιωμένος συνδικαλιστής, που υπερασπίστηκε τις επίσημες αργίες της Εργατικής Ημέρας για τη NSW, αλλά ήταν επίσης βουλευτής που εργάστηκε ακούραστα για την τεχνική εκπαίδευση. Αν έτυχε να παρουσιαστεί στο Sydney Mint μια μέρα το 1920, και να συμβουλεύει είτε με ταπεινό ή ατρόμητο τρόπο ότι ήθελε να δημιουργήσει έναν μικρό αριθμό κυρίαρχων ως δώρα για την οικογένειά του,

Ανεξάρτητα από το πώς ξετυλίγεται η ιστορία του κυρίαρχου του Σίδνεϊ του 1920, είναι σαφές ότι «η μεγαλύτερη χρυσή σπανιότητα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» έχει μια κοινωνική ιστορία χωρίς παράλληλη.